بداهه فرمودند:

من فدای ساقی و، آن ساق ، سیمین اش حسین.

دست خود را اندکی ، از پاچه بالاتر ببر.

یادتان باشد در این حالت دو تا لیمو ناب

ضامن  طعم لذیذ و عالیِ ،آن پاچه  هاست.

عرض کردم :

التماس بی التماس ، برخیز و تا بازار رو

خمره ها خالی شده از میگساری های تو

الا استاد ای یار گرامی

رفیق و همدمم ، ای جان جانی

بده رخصت  که در بزمت بشینم

بگیرم ، یک دو جامی ، زود وآنی

بدان  من حاضر و آماده  هستم.

بمحض آنکه یک ابرو تکانی.

برایت گفتم این شعر بداهه

بدانی تا بدانی تا  بدانی

برو می گوی با  بچه محله هات

که با من هم محل بوده ، فلانی

شیطان بزرگ و من ، دیریست که هم وندیم  

بر دولت اسلامی زین ، نکته  همی خندیم

از حسن چنین دینی ، کشورشده ویرانه

یک سوی پر از جنده ، آنسو پر دیوانه

عرض کردم:

به به  استاد خوش خبر باشی

سر خوش و شاد و گل پسر باشی

درکنار  عیال خود در  راه

شانه با شانه سر بسر  باشی

بروی  در بلاد شهر فرنگ

یا که عازم  به کوه و بر باشی

دُم زنی دائما ، به خمخانه

مست و مدهوش ، جامه تر باشی

مانده شعرت  به صفحه  کاغذ

یکصد و ده  بهار ، مستمر باشی

فرمودند:

بیا و ، دست و دلبازی رها کن

بیا رحمی بر ین اهل  صفا  کن.

بیا قدری  خساست پیشگی کن

 عرض کردم:

بنده کوچکتر از آنم که شما فرمودید

راه خود را بروید ، در سخنم  عقلی نیست

تعارف در مرام  ما  گناه  است

کجا دارم  تعارف  ، مرد دانا

عرض کردم

بر من بگو که چه کس بی وفا شده
دانی چه کرده ای که چنین بر جفا شده؟
دریای شور قم ، نمکش ازجناب توست
او کرده ناز و چنین ، بی صفا شده

خارج  ز ادا و عور و وسواس

 دارم به شما  ارادتی خاص

از رقص نگو ، که جان  فشانم

عاشق به دف و رباب و رقاص

تو کار خودت بکن ، میاتدیش

بازیچه شوی بدست  اشخاص 

عرض کردم من :

بنده  دارم  ارادتی عالی

بهر استاد م و جنابعالی

صد ماشاله به روی چون  ماهت

ببرد رشک بر شما  ، قالی

ما  تلمذ  کنیم. نزد شما

چون گذشت است از شما سالی

پس بشارت  دهم  ، که  خوش باشی.

چون  سرایم  به رسم نقالی

ما چه لایق به چنین مهرو محبت ، استاد

شاخ سبیل تو همایونی است.

ای به فدایش همۀ شرق و غرب

من وسطم ، شرقی وغربی نی ام

اون وسطا لقمه زنم  نرم و چرب

عرض ارادت بکنم ، اندکی

گر نپسندم چه کنم ، جرح و ضرب